Мяне клічуць Стасем Рудакоўскім. А мамка называе
іншапланецянінам, бо не ведае, на каго я падобны. Па сутнасці гэта так і ёсць,
бо я прыбыў з іншага свету, а на Зямлі ў праваднікі атрымаў маму.
Адысея мая была вельмі няпростай. Пасля прыбыцця трэба
было добра адпачыць. Наколькі ведаю, цяжка прыйшлося і маме. У першы дзень пасля
майго з’яўлення яна нават не магла хадзіць.
Другі раз мы сустрэліся толькі пад вечар і, як
істоты з розных сусветаў, спачатку не маглі паразумецца. Яна спрабавала нешта
казаць, але ў той момант мне надта хацелася спаць. Мяне прытулілі да мамкі і
сталі сілком будзіць. Я ж тады яшчэ не ведаў, што ў вашым свеце застаўся зусім
без правізіі і аднавіць сілы змагу толькі з дапамогай мамкі. Карацей, смактаць грудзей
ў той дзень так і не стаў. За гэта працаўніцы радзільні нават абазвалі мяне
гультаём.
На наступны ранак было тое ж самае. Маміна малако,
а дакладней, малозіва, я паспрабаваў толькі з трэцяй спробы кармлення. Гэтым
разам медсястра праявіла кемлівасць: абмазала малозівам смочку, каб адчуваўся
ягоны смачны пах. Вось так я і пазнаёміўся з унікальным харчаваннем, каторае
можа даць толькі мая правадніца на Зямлі.
Акліматызацыя для мяне праходзіла няпроста. Усё
вакол было такім новым і незнаёмым, вельмі хацелася спаць. Таму ўвесь час з
маіх вуснаў ад незадаволенасці злятала толькі адно слова: "Ня!!!” І мамка памылкова палічыла, што гэта — увесь мой лексікон.
Але калі мы апынуліся дома, дзе мне ўсё прыйшлося
даспадобы, бацькі пачулі ўжо іншыя мае словы: гю і ла. І яшчэ зразумелі,
які сэнс мае ня. Насамрэч, калі б
дужа хацелася, я мог бы выкарыстоўваць і болей словаў, але мне гэта абсалютна
не патрэбна. Гэта вы, дарослыя, любіце казаць шмат пустога. А груднічкам
тры-пяць словаў дастаткова, каб выказаць усё, што яны думаюць.
Ла — маё любімае слова. Кажу
яго часцей за ўсё. Вам можа падасца, што яно абазначае проста "малако” ці "я
галодны”. Аднак там закладзены намнога глыбейшы сэнс. Я ўспрымаю ла як маміну любоў і апеку, як самыя блізкія
стасункі, каторыя могуць быць між намі. Кожны раз, калі маці корміць сваё дзіця,
сувязь між імі становіццца ўсё мацнейшай.
Зусім нядаўна здарылася ў нашай сям’і прыкрасць: у
мамы рэзка паднялася тэмпература. Усе адразу ж напужаліся, не ведаючы, ці можна
ў такой сітуацыі карміць грудзямі. Але я ў паніку кідацца не стаў, бо ведаў,
што трэба падтрымаць маму. Дзіўна выглядала яна тады ў марлевай павязцы: твар
амаль увесь закрыты, толькі вочы свяцілся, але не было ў іх радасці, а толькі
перажыванні і стомленасць. Шкада было мамку, і я ўсім сваім выглядам паказваў,
што ўсё будзе добра. Весяліўся і усміхаўся, каб толькі яна хутчэй ачуняла. Мама,
хоць і была хворай, але працягвала даваць ла.
І я не захварэў, бо ейнае малако — залог
здароўя маленькага чалавечка.
Кожны дзень прыносіць нам новыя адкрыцці. Я
спазнаю ваш дзіўны свет, а мамка даведваецца нешта новае пра мяне. У нашай
вялікай кватэры вельмі ўтульна і цікава, але надта ж хочацца вырвацца на
вуліцу. Каб не проста паспаць на свежым паветры ці з’ездзіць у паліклініку, а
выправіцца ў сапраўднае падарожжа, каб яшчэ больш спасцігнуць свет, у каторы я
прыбыў. І ў гэтай справе таксама дапаможа маё любімае ла, каторае заўжды пры маме.
З немаўлячай мовы пераклала Вольга ЖАРНАСЕК J.
|